هربار که حس می‌کردم " این دیگه آخرشه " درواقع داشت شروع می‌شد.

گفت: یه بخش از من نمی‌خواد خوب بشه، چون هنوز منتظره اونا ببینن که چه بلایی سرم آوردن.

‏هیچ چیز به اندازه؛
ادب، صداقت، ذات خوب نمیتونه به کسی زیبایی و اعتبار ببخشه!

تو باتلاق انتظار کشیدن که می‌افتی، همه‌چیز برات یک خلاء بین ناامیدی و امید میشه.

شاید کودکی در روح‌ام زندانی شده که مجبورم به دیوانگی می‌کند

- چرا وقتی یه نفر می‌خواد بهم کمک کنه، عصبانی می‌شم؟
+ چون کمک برات معنای "تو نتونستی" داره، جای اینکه معنای "تو ارزشمندی و نیازی نیست تنهایی از پس همه چیز بر بیای" داشته باشه.

نوشته بود :
بیاموز آنچه می اندیشی را فوراً ابراز نکنی،
چیزی که می شنوی را زیاد جدی نگیری، و از دیگران بیش از اندازه انتظار نداشته باشی...

آدمی باید در کنارِ کسی پیر شود
نه به سببِ کسی...

-محمود درویش

مغز ما برای بقا طراحی شده. مغز برای حفظ انرژی و جلوگیری از فروپاشی آنی، نرخ پایین تغییرات رو به فرصت های رشد نمایی ترجیح میده. حتی اگه در بلند مدت منجر به فروپاشی های بزرگتر بشه. فقط میخواد فروپاشی رو کند تر کنه. اینه که خارج شدن از منطقه امنت و پیاده سازی ایده های توی ذهنت و ریسک کردن روشون برات انقدر سخته.

اگه این مکانیسم رو تو وجودت نشناسی و باهاش نجنگی، محکوم به درجا زدن و فروپاشی آهسته هستی. تنها راهش اینه که بفهمی موندن مساوی زواله، و تغییر، حتی با ریسک از دست دادن، تنها شانس رشد و شکوفاییه. هزینه داره، ولی هزینه‌ی موندن، در طولانی مدت خیلی بیشتره.

@hamidreza01

مهم‌ترین نوع رابطه، رابطه‌ تو با خودته. از بهبود رابطه‌ت با خودت غافل نشو.

من به خوبی حس می‌کنم توی زندگیم دورانی داره تموم میشه، و دوران جدیدی در راهه. اینجا که من هستم، دیگه کار نمی‌کنه. کاراشو کرده.

من انگار یه تسک ناتموم دارم که مشخص هم نیست چیه
و همون یدونه گیره تا برم سطح بعدی

- تعریف تو از پیشرفت چیه؟
+بتونم خودم تا قبل الانو دست برتر بهش داشته باشم و ازش بهتر باشم
-ما قرار نیست کاری کنیم با خودت بجنگی، ما قراره کاری کنیم با خودت به صلح برسی...

نوشته بود: بیشتر تنش ها و ناامیدی های ما ناشی از نیازهای اجباری، برای ایفای نقش کسیه که نیستیم.

تو هم نیاز داری یکی هواتو داشته باشه، حالا وقتشه خودت اون «یکی» باشی.

بعضی از زخم ها باید بمونن توی وجودت که مسیر رو دوباره اشتباه نری.