مرا که خسته‌ی راهم، که نیستم سر حال
به بوسه‌های پیاپی بیا به استقبال

#محمدرضا_معلمی
#1375

نفس واقعه‌ی مرگ یکی از آشنایان نزدیک در شنوندگان خبر، طبق معمول، این احساس دلپسند را برانگیخت که "اوست که مرده، نه من."

#مرگ_ایوان_ایلیچ

گاهی شراره‌ی امیدی جستن می‌کند و پس از آن بحر نومیدی برمی‌جوشد، و همه‌اش درد؛ همه‌اش درد، همه‌اش نومیدی و همه‌اش همان آش و همان کاسه.

#مرگ_ایوان_ایلیچ

تنها که می‌شد میل سوزانی وجودش را فرا می‌گرفت که کسی را صدا کند، اما پیشاپیش می‌دانست وجود دیگران دردی را دوا نمی‌کند و حالش بدتر هم می‌شود.

#مرگ_ایوان_ایلیچ

باشندگان دَرَک نخست دوزخ، که دانته در مسیر سفر خویش می‌بیند، بی‌طرف‌ها یا حاشیه‌نشینان اند، یعنی آدم‌هایی که "بی‌نام و ننگ" می‌زیسته اند_ آنان که، به قول دانته: "هرگز زنده نبوده‌اند."

#مرگ_ایوان_ایلیچ:حدیث_مرگ_و_رستاخیز

از این گذشته، می‌گفت که در زندگی چیزی که می‌تواند همیشه آدم را به موفقیت برساند یک کمی رو است.

#مادام_بوواری

و ما هم آفریده شتاب‌ها هستیم و فرزند حادثه‌ها.

#رشد
#عین_صاد

دل‌هایی که سامان گرفته‌اند... دیگر بازیچه حادثه‌ها نمی‌شوند و بحران نمی‌بینند.

#رشد
#عین_صاد

کسانی که از وزنه‌های کوچک ورزیدگی را هدیه گرفته‌اند، در زیر وزنه‌های بزرگ از پا نمی‌افتند.

#رشد
#عین_صاد

آن‌ها که راه دراز و وقت کم را فهمیده‌اند، مجبورند که خود را زیاد کنند و رشد بدهند.

#رشد
#عین_صاد

عصرها و زمانه‌ها مقصر نیستند، این انسان است که خسارت را می‌پذیرد.

#رشد
#عین_صاد

بگذر از آنکه همه هستی‌ ما، همه سرمایه ما از خود اوست و بگذر از اینکه بی‌نهایت سود می‌دهد؛ چون دادن‌ها از او کم نمی‌کند؛ "لا تزيده كثرة العطاء الا جودا و كرما" و جز بخشش و کرامت چیزی بر او نمی‌افزاید.

#رشد
#عین_صاد

هر کس به حق رسید، به حق می‌رساند. درخت زنده، شاخ و برگ و میوه دارد. به حرف آن‌هایی که می‌گویند دلت پاک باشد، فریب مخور. دل پاک عمل پاک می‌سازد. درخت زنده بار می‌آورد، مگر این طور نیست؟

#رشد
#عین_صاد

آنچه صبر و سازندگی و عمل را پایه می‌گذارد، ایمان است و حب الله است، که: "والذین آمنوا اشد حبا لله".

#رشد
#عین_صاد

هر نیاز نمایانگر یک استعداد بلکه استعداد‌هایی است.

#رشد
#عین_صاد

هر آگاهی خود را در دیگری می‌شناسد، و هر یک از آن‌ها نیز این دوسویگی را به رسمیت می‌شناسند.

#نگاهی_به_فلسفه_سبک_کردن_بارسنگین_فلسفه

کسانی که در تاریخ حضور دارند نمی‌توانند پایان تاریخ را درک کنند.

#نگاهی_به_فلسفه_سبک_کردن_بارسنگین_فلسفه

حقیقت ترسناک شوپنهاور چنین است: در پشت ظواهر و حجاب نموداری، یک جهان نومنی حضور دارد؛ اما این جهان آن سپهر مهربانی نیست که کانت امید داشت در آن با خدا، نامیرایی، و عدالت دیدار کند، بلکه نیرویی وحشی، خروشنده، مهارناپذیر، و بی‌معنا به نام "اراده" در آن‌جا غنوده است. این نیرو به پیروی از اشتهای سیری‌ناپذیر خود برای رسیدن به "بیشتر!" همه چیز را می‌آفریند و ویران می‌کند؛ از چه چیز "بیشتر"، نمی‌داند_ و تنها می‌داند که بیشتر می‌خواهد.

#نگاهی_به_فلسفه_سبک_کردن_بارسنگین_فلسفه

به نظرش می‌آمد که بعضی جاهای کره‌‌ی زمین باید که خوشبختی تولید کنند، مثل گیاهی که خاصِ خاک آنجا باشد و در جاهای دیگر بَد برویَد.

#مادام_بوواری

شاید دلش می‌خواست این همه را محرم‌وار با کسی در میان بگذارد. اما چطور می‌شد از رنجی ناشناختنی حرف‌زد که مدام چون ابرها تغییر شکل می‌داد و چون باد در پیچ و تاب بود؟ نه کلمات مناسب این کار را می‌یافت، نه فرصتش را و نه شهامتش را.

#مادام_بوواری

رفتم به سوی باغ و به یادت گریستم
بر هر گلی، وگرنه که را یاد باغ بود

#امیرخسرو_دهلوی