NEW BOT Телеграм, страница

بندپایان و چهارپایان وقتی از آب بیرون آمدند هرکدام با مشکلاتِ مختص به خود دست به گریبان شدند. مشکل اصلی چهارپایان، وزن و ساختار نگه‌دارنده‌ای بود که به آن نیاز داشتند، در حالی که برای بندپابان که کوچک‌تر بودند این اصلاً مسئله‌ای نبود.

افزون بر این، هر دو گروه نیاز داشتند اَشکال جدید حرکت‌ را طی فرآیند تکامل برای خود بپرورانند؛ به این اضافه کنید شیوه‌های جدید غذا‌خوردن، حس‌کردن شکار و شکارچی، حفظ توازن آب بدن و بالاخره تولید مثل. همچنان که قبلاً گفته شد، تنفس هوا، مشکل نسبتاً کوچکی بود.

با این همه مشکل، به‌نظر شگفت می‌آید چرا حیوانات این زحمت را به خود دادند و آب‌های امن سیلورین و دونین را ترک گفتند و خطر کردند و پا به خشکی نهادند.

آلفرِد شِروود رومِر، پیش‌کسوت بزرگ دیرین‌شناسی مهره‌داران در نیمه‌ی قرن بیستم، چنین استدلال می‌کند که مهره‌داران وارد خشکی شدند چون باز می‌خواستند به آب برگردند. این سخن آن‌قدرها هم متناقض نیست. رومر می‌گوید دونین دوره‌ی خشکسالی‌های موسمی بود و ماهی‌های آب شیرین احتمالاً در اغلب مواقع خود را در آب‌گیرهای راکد و روبه‌خشک‌شدن می‌یافتند. آنگاه، آن دسته از ماهی‌هایی که خود را قادر می‌دیدند چند نفسی هوا تنفس کنند، در طول آبراه [کم‌عمقی] که دو آبگیر را به هم وصل می‌کرد حرکت می‌کردند و به‌زحمت خود را به آبگیر بعدی می‌رساندند و نجات می‌یافتند. ماهی‌هایی که نمی‌توانستند با شرایط خارج از آب کنار بیایند می‌مردند.

مدعای رومر نقد شده است زیرا درواقع شواهد اندکی از وقوع خشکسالی در دونین یافت شده است (رومر به‌هیچ‌روی رسوب‌شناس نبود)، مضافاً اینکه مدل «برگشت به آب» اصلاً توضیح نمی‌دهد چرا چهارپایان همچنان به پروراندن سازگاری‌های بیشتر با محیط خشکی ادامه دادند.

بیشتر احتمال می‌رود که ورود چهارپایان و بندپایان به خشکی صرفاً به‌سبب انتفاع از فرصت‌های جدید بوده باشد. بر روی خشکی گیاهانی بودند که بندپایان می‌توانستند در آنها مخفی شوند و پوده‌های آنها پایه‌ی زنجیره‌ی غذایی را تشکیل می‌داد. بندپایان که در خشکی استقرار یافتند، نوبت به چهارپایان رسید که آنها را دنبال کنند و با خوردن هزارپایان و تریگونوتاربید‌های آبدار شکمی از عزا دربیاورند.

The History of Life/ Michael Benton

@dirinenegar

165 viewsErfan Khosravi, 10:58