آدم‌ها بیشتر از اینکه دلبسته‌ی زندگیشون‌ باشن در‌بند اون هستن و‌ به جای اینکه در‌ زندگی غرق بشن و تجربه‌ش کنن بیشتر نگران تصویری هستن که ازشون به جا میمونه و این وقتی همه چیز فانیه چه اهمیتی داره؟!

میلان کوندرا

@daronzaad

وقتی رابطه‌ای به‌شکل دردناک تمام می‌شود و طرفین با احساس طردشدگی (شرم) دست‌وپنجه نرم می‌کنند، بسیاری از افراد برای جلوگیری از تکرار این اتفاق تصمیم می‌گیرند دیگر با کسی دوست نشوند، یا اینکه با چند نفر دوست باشند ولی دیگر به دنبال رابطۀ جدی و متعهدانه نباشند. شما احتمالاً دوستانی داشته‌اید که ماه‌ها بعد از اینکه رابطه‌شان بدجور تمام شده به شما می‌گویند که دیگر به دنبال رابطه نیستند. ممکن است این موضوع برای خود شما هم پیش آمده باشد. این اقدامات برای محافظت از خود طبیعی و قابل درک است، به شرطی که به سبک زندگی دائمی فرد تبدیل نشود. اجتناب از شرم می‌تواند یک راهکار موقتی باشد، اما اگر این اجتناب ماندگار شود، ممکن است منجر به تنهایی، انزوا و شرم شدیدتر شود.


از کتاب شرم‌کاوی نوشته‌ی جوزف برگو
به ترجمه‌ی حامد حکیمی


@daronzaad

اصلی کلی در سلامت روان این است که هرچه کمتر بتوانیم ابراز کنیم، بیشتر بیمار می‌شویم.

وقتی مجبوریم خشم، غم یا ترس خود را فرو‌بنشانیم، علائم ثانویه‌ای مانند بی‌خوابی، بدگمانی، بدخلقی یا سوءهاضمه بروز پیدا می‌کنند.

به همین ترتیب، وقتی بتوانیم راهی برای ابراز دردهایمان پیدا کنیم، روحمان روشن‌تر می‌شود و افق‌های پیشِ روی ما گسترده‌تر می‌شوند.

از تروما تا التیام
مؤسسه‌ی مدرسه‌ی زندگی

@daronzaad

اهمال کاری چیست؟

اهمال‌کاری (Procrastination) به معنای به تأخیر انداختن‌ مداوم کارهایی است که باید انجام شوند، حتی وقتی پیامد منفی دارند.
این رفتار اغلب ریشه در مشکلات تنظیم خود (self-regulation) دارد، یعنی فرد نمی‌تواند احساسات منفی مانند اضطراب، کمال‌گرایی یا ترس از شکست را به خوبی مدیریت کند.

اهمال‌کاری فقط «تنبلی» نیست، این یک مکانیسم مقابله‌ای (coping) است که ممکن است به‌خاطر ترس، اضطراب یا احساس کم‌ارزش بودن شکل بگیرد.
اگر نادیده گرفته شود، این الگو می‌تواند باعث فشار روانی بیشتری مثل احساس گناه، استرس یا کاهش اعتماد به نفس شود.

■ راهکارها برای غلبه بر اهمال‌کاری

● کارها را به بخش‌های کوچک‌تر تقسیم کن، وقتی یک پروژه بزرگ را به قسمت‌های کوچکتر بشکنی، شروع کردن آسان‌تر می‌شود.
● قانون پنج دقیقه: برای شروع، فقط پنج دقیقه را به آن کار اختصاص بده؛ گاهی آغاز ساده‌ترین بخش، باعث حرکت بیشتر می‌شود.
● ردیابی محرک‌ها: ببین چه چیزی باعث می‌شود کاری را به تعویق بیندازی (ترس، کمال‌گرایی، حواس‌پرتی) و با آن‌ها مقابله کن.
● کاهش محرک های مزاحم: محیط کاری‌ات را طوری تنظیم کن که حواس‌پرتی کمتر شود، مثلاً تلفن‌ات را خاموش کن، اعلان‌ها را ببند و...

"و در آخر با خود مهربان باش؛ وقتی درگیر اهمال‌کاری می‌شوی، سرزنش را کنار بگذار و کنجکاو شو ببینی کدام احساس تو را متوقف کرده است.
اهمال‌کاری فقط عقب انداختن کار نیست؛
گاهی نشانه‌ی کشمکش درونی ماست. جایی که بخشی از ما می‌خواهد کاری را انجام دهد و بخش دیگر از نتیجه، اشتباه یا قضاوت شدن می‌ترسد!"

برای اطلاعات بیشتر
https://www.betterup.com/blog/what-causes-procrastination
https://www.verywellmind.com/the-psychology-of-procrastination-2795944

@daronzaad

باید یک بار به خاطر همه چیز گریه کرد. آنقدر که اشک‌ها خشک شوند. باید این تن اندوهگین را چلاند و بعد دفترِ زندگی را ورق زد و به چیز دیگری فکر کرد.
باید پاها را حرکت داد و همه چیز را از نو شروع کرد.

آنا گاوالدا

@daronzaad

آنجا که سخن از گفتن بازمی‌ماند، موسیقی آغاز می‌شود🍂


@daronzaad

بچه‌ها باید ته دلشان بدانند که وقتی آسیب دیدند و حتی وقتی بدترین روزهایشان را سپری می‌کنند، ما در کنارشان خواهیم بود. باید به آن‌ها یاد دهیم که زندگی با درد همراه است؛ اما باید در کنار این درس، به این درک عمیق هم برسند که هرگز قرار نیست تنها رنج بکشند.

از کتاب قدرت حضور نوشته‌ی
دنیل جی.سیگل و تینا پین برایس


@daronzaad

تأثیرات اخبار بر جسم و روان

قرار گرفتن مداوم در معرض اخبار منفی، مغز را در حالت «هشدار» نگه می‌دارد. این حالت، هم سلامت روان و هم سلامت جسم را تحت فشار قرار می‌دهد و باعث استرس طولانی‌مدت می‌شود؛ حتی اگر خبرها مستقیماً به زندگی ما مربوط نباشند.

●وقتی خبرهای نگران‌کننده می‌خوانیم، بدن کورتیزول و آدرنالین ترشح می‌کند؛ این پاسخ طبیعی مغز، وقتی مداوم شود، می‌تواند باعث اضطراب، افسردگی و خستگی هیجانی شود. 
●استرس مداوم باعث تپش قلب و انقباض رگ‌ها می‌شود و فشار خون را به‌طور موقت یا حتی دائم بالا می‌برد.
●خواندن خبرهای بد، مخصوصاً شب‌ها، ذهن را درگیر می‌کند و باعث سخت‌تر خوابیدن یا کاهش کیفیت خواب می‌شود.
●مغز با دریافت مداوم اخبار بد، احساس می‌کند دنیا ناامن است. نتیجه‌اش اضطراب بیشتر و نگرانی‌های بی‌وقفه است.
●پرداختن به اطلاعات سنگین، شوکه‌کننده یا غم‌انگیز، بخش زیادی از توان شناختی ذهن را مصرف می‌کند و باعث حواس‌پرتی و کاهش تمرکز می‌شود.
●کسانی که سابقه افسردگی، اضطراب یا تروما دارند، در برابر خبرهای منفی حساس‌ترند و این خبرها می‌تواند حال‌شان را بدتر کند.

■راهکارهای مؤثر برای کاهش اثرات اخبار منفی

●از صفحاتی که با تیترهای ترسناک دنبال جذب مخاطب هستند فاصله بگیرید و منابع بی‌طرف‌تر را دنبال کنید.
●هر بار خبر منفی دیدید، ۲ ثانیه فکر کنید:
آیا این برای من لازم است؟ آیا قرار است کمکی به تصمیماتم بکند؟
●کمتر روی ویدیوهای منفی توقف کنید.
محتوای مثبت، علمی یا آرامش‌بخش را دنبال کنید تا الگوریتم تغییر کند.
●۹۰ دقیقه قبل از خواب هیچ خبر یا فضای مجازی را نگاه نکنید. این کار خواب را بسیار بهتر می‌کند.

برای اطلاعات بیشتر
https://www.health.harvard.edu/mind-and-mood/doomscrolling-dangers

@daronzaad

هر چیز خوبی پرهزینه است و توسعهٔ شخصیت یکی از پرهزینه‌ترین امور به شمار می‌رود.
این امر برای شما به بهای از دست رفتن معصومیت، اوهام و قطعیت‌تان تمام خواهد شد.

کارل یونگ




@daronzaad

‍ مرز گذاشتن با دیگران و روشن حرف زدن وضعیت فعلی را مختل می‌کند. این موضوع باعث می‌شود دیگرانی که به سکوت و بندگی شما عادت داشتند، یا مقاومت کنند یا احترام بگذارند.

اغلب عزیزانتان در برابر تغییر شما مقاومت خواهند کرد، حتی اگر به آشوب تبدیل شود. چرا که آشوب راحت‌تر بوده، شما اکنون گویی وضعیت را برای آن‌ها مختل کرده‌اید.

نظام سرکوب، ترس و شرم را مختل کنید. اگر چیزی را می‌توان با مرزگذاری به لرزه انداخت، مرز بگذارید.

شما سزاوار این هستید که آزاد باشید. ممکن است همه این تغییر را دوست نداشته باشند. ممکن است در ابتدا خودتان هم دوست نداشته باشید اما به‌تدریج آزادی را دوست خواهید داشت.


روان درمانی پویشی





@daronzaad

ما زیر سایه ماجراهای محدود گذشته در زمان حالی بسیار گسترده زندگی می‌کنیم. رنج می‌کشیم، زیرا بیش از حد به سال‌های سخت اوایل زندگی‌مان وفاداریم،
و بابت این وفاداری هزینه گزافی هم می‌پردازیم.
باید هرجا که می‌توانیم جرات بورزیم و آشیانه را ترک کنیم.

کودکی و آسیب‌های روانی
به روایت مدرسه دوباتن



@daronzaad

ویرجینیا وولف می‌گوید: آرامش با فرار از زندگی به دست نمی‌آید.

از لحاظ روان‌شناسی، اجتناب از موضوع یا موقعیتی، اضطراب را حفظ و حتی تقویت می‌کند.
یعنی هرچه بیشتر از زندگی بگریزی
ترس‌ها بزرگتر می‌شوند.
بنابراین گاهی لازم است بمانیم، روبه‌رو شویم و دقیق‌تر نگاه کنیم...
بعضی چیزها نه کامل می‌شوند و نه آن‌طور که می‌خواهیم اصلاح خواهند شد.


@daronzaad

ما معمولاً در شب سال نو به زندگی‌مان نگاهی می‌اندازیم: چه‌چیزی خوب پیش رفت، چه‌چیزهایی نه و برای سال آینده، می‌خواهیم چه دستاوردهایی داشته باشیم.

اما اگر سالی یک بار به زندگی بیندیشید، زندگی شما چندان بهبود نمی‌‌یابد. اگر هر هفته آن حس فوران الهام را تجربه کنید، چه می‌شود؟

این سودمندیِ روش "مثبت منفی بعدی" است. بدون تلاش خاصی، می‌توانید لحظه‌ای برای تأمل داشته باشید که الهام‌بخش اقداماتی شود که زندگی شما را بهبود ببخشد.

به آنچه هفته‌ی گذشته انجام داده‌اید نگاه کنید، درباره‌اش تأمل کنید و این هفته گام بهتری بردارید.

از کتاب تجربه‌های کوچک رهایی‌بخش
نوشته‌ی ‌لور لکانف


@daronzaad

Ennio Morricone-1981

پرِ کاهی امید را از کف نمی‌ دهیم
بی‌‌رویا بودن در سراسر زمستان را انکار می‌کنیم

برای ما آفتاب می‌ درخشد
ما به بهار ایمان داریم
بهاری که هرگز از ما دور نیست
که نتوانیم به نگاهی بر آن دست یابیم
نابینایی در میان ما نیست

رودِ ما به راهِ خویش است
رودی که دل و گلو و زبان و
صداست
پیشاپیش و بی‌ وقفه جلو می‌ رود
و با خود می‌ برد احساس را
و آرمانِ فرداهای سترگمان را

پل الوار

@daronzaad

فرزندانی که در یک خانه متولد می‌شوند، تقریباً هرگز شرایط محیطی یکسانی را تجربه نمی‌کنند.

اگر بخواهیم دقیق‌تر بگوییم، شاید خواهران و برادران برخی شرایط محیطی یکسان را، که معمولاً چندان اهمیتی ندارند، هم‌زمان تجربه کنند؛ اما آن شرایط محیطی که بیشترین تأثیر را روی شکل‌گیری شخصیتشان می‌گذارد، به‌ندرت یکسان است.

شاید در یک خانه زندگی کنند، یک‌جور غذا بخورند و فعالیت‌های مشابه زیادی انجام بدهند؛ اما این شرایط محیطی در درجه‌ی دوم اهمیت هستند.

از بین تمام این شرایط محیطی، آن شرایطی که بیشتر از همه روی شکل‌گیری شخصیت انسان اثر می‌گذارد، نامرئی است: فضایی هیجانی که کودک در سال‌های مهم آغازین رشد مغزی‌اش در آن زندگی می‌کند.

از کتاب ذهن‌های پراکنده
نوشته‌ی گبور مته


@daronzaad

چرا همه‌چیز را می‌گذاریم برای «بعداً»؟

بسیاری از کارها، احساس‌ها و تصمیم‌ها نه فراموش می‌شوند و نه حل می‌گردند.
آن‌ها فقط به «بعداً» سپرده می‌شوند.

پشت این بعداً گفتنِ مکرر، اغلب نوعی تعلیق درونی وجود دارد.
حالتی میان خواستن و نخواستن، گفتن و نگفتن، ماندن و رفتن.

بعداً گفتن همیشه از بی‌نظمی یا تنبلی نمی‌آید.
گاه راهی است برای فاصله گرفتن از اضطرابِ مواجهه.
راهی برای حفظ آرامش موقت، وقتی تصمیم‌گرفتن دشوار است.

اما آنچه به بعداً واگذار می‌شود، از ذهن کنار نمی‌رود.
در لایه‌های پنهان باقی می‌ماند.
و خود را به شکل دل‌مشغولی، خستگی یا احساس ناتمامی نشان می‌دهد.

توجه به آنچه مدام به تعویق می‌افتد،
می‌تواند نشانه‌ای مهم از نیازهایی باشد
که هنوز دیده نشده‌اند.


از کانال تلگرام کلینیک مهرجان


@daronzaad

هر تحولی،
پایان یافتن یک جهان را میطلبد
گویی یک فلسفه قدیمی باید فرو بپاشد.


یونگ

@daronzaad

خودت را چگونه می‌بینی!؟

این‌که ما امروز چگونه به خودمان نگاه می‌کنیم و با خودمان حرف می‌زنیم، معمولاً ارتباط با تجربه‌های اولیه ما دارد؛ مخصوصاً در رابطه با والدین یا مراقبان اصلی در کودکی.
ما یاد می‌گیریم با خودمان همان‌طور رفتار کنیم که دیگران در سال‌های اول زندگی با ما رفتار کرده‌اند.

اگر در کودکی بیشتر دیده شده‌ایم، پذیرفته شده‌ایم و احساس امنیت داشته‌ایم، بعدها راحت‌تر خودمان را دوست داریم و در زمان سختی با خودمان مهربان‌تر هستیم. اما اگر زیاد سرزنش شده‌ایم، نادیده گرفته شده‌ایم یا مجبور بوده‌ایم کامل باشیم تا دوست‌داشتنی به نظر برسیم، ممکن است در بزرگسالی یک صدای منتقد درونمان شکل بگیرد که مدام می‌گوید کافی نیستی یا اشتباه کردی.

این صدای منتقد، در واقع صدای همان تجربه‌های اولیه است که هنوز در ذهن ما فعال مانده.
مراقبت از سلامت روان یعنی کم‌کم این صدا را بشناسیم و بفهمیم از کجا آمده. کم کم یاد بگیریم به جای سرزنش خودمان، کمی شفقت و مهربانی را در نگاه و همچنین حرف زدن با خودمان به کار ببندیم و به یاد داشته باشیم الگو رفتاری شکل گرفته را می‌توان تعدیل کرد.

به بیان دیگر:
خودمراقبتی واقعی، از جایی شروع می‌شود که به جای جنگیدن با خودمان، یاد می‌گیریم کنار خودمان بایستیم.

@daronzaad

هر تجربه ناگوار کودکی به نمایشی عاطفی در روابط بزرگسالی تبدیل می‌شود،
مگر اینکه برای آن سوگواری کنیم و آن را بهبود بخشیم.

دیوید ریکو


@daronzaad